Ποιήματα για τον Σακαφλιά

Ο Θρύλος του Σακαφλιά επηρέασε πολλούς στιχουργούς και ποιητές οι οποίοι εμπνέυστηκαν  από το θέμα αυτό και έγραψαν διάφορα.

Παρακάτω καταγράφονται διάφορα σχετικά ποιήματα, στίχοι και αναφορές που κατά καιρούς έχουν γραφτεί.

Ο ύμνος του Σακαφλιά

του Δημήτρη Τσιγάρα

Σε γνωρίζω από την όψη

τη γνωστή του μπελαλή,

σε γνωρίζω από την κόψη

του σουγιά, την τρομερή.

Απ΄ τα θύματα, που αδίκως

βρήκες τέλος τραγικό,

τα ΄βαλες με χίλιους λύκους

κι έγινε το φονικό.

Εκεί μέσα κατοικούσες

κι έβγαινες για παγανιά,

στους τεκέδες τριγυρνούσες,

στα σοκάκια τα στενά.

Ευτυχής παρηγοριά μου

του Τσιτσάνη η ζεμπεϊκιά,

σ΄ έχω μέσα στην καρδιά μου,

γεια σου μάγκα, Σακαφλιά!

Κι ακαρτέρι κι ακαρτέρι

στου Ληθαίου τα νερά,

φύσηξε γλυκό αγέρι

κι έτσι πήραμε σειρά.

Άργειε να ΄ρθει εκείνη η ώρα

της εκδίκησης παιδιά,

μα μου φαίνεται, ήρθε τώρα,

ακονίστε το σουγιά…



                                      ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΤΟΥ ΣΑΚΑΦΛΙΑ

                                       του Δημήτρη Τσιγάρα

                                       Αν είσαι μάγκας περιωπής

                                       Βάλε τα δυνατά σου,

                                       Γίνε αντάρτης της σιωπής

                                       Δράξε τα οράματά σου.

                                       Εκεί που πλάθεται η ζωή

                                       Ζήσε κι ας γίνεις θύμα,

                                       Η πιο μεγάλη σου στιγμή

                                       Θα ΄ναι για άλλους κρίμα.

                                       Ικέτη, φαύλο, και δειλό

                                       Κανείς να μη σε πάρει, 

                                       Λείανε τρίψε το μυαλό

                                      Μη τρως κουτό χορτάρι

                                      Νεκρός κι αν ζεις δεν ωφελεί

                                      Ξεσπάθωσε στο ωραίο,

                                      Ό,τι υπάρχει με χολή

                                      Πέτα το στο Ληθαίο

                                      Ρίξε τα ζάρια κι ότι βγουν…

                                      Σπάσε τις αλυσίδες,

                                      Τις μαχαιριές που σε χτυπούν

                                     Ύστερα κάνε ελπίδες.

                                      Φέρε μια βόλτα, μια στροφή

                                      Χάρισε την ψυχή σου,

                                      Ψάξε και βρες υπομονή,

                                      Ως την στερνή πνοή σου.

Οι Παλικαράδες

 του Δημήτρη Τσιγάρα

Στους καφενέδες του Ψυρρή

με τους παλικαράδες

με πατατούκα ανάρριχτη

και με συχνούς καυγάδες,

θα 'θελα λίγο να βρεθώ

ανάμεσα στον Μπάκα,

στον Περικλάκια και να ζω,

στην αγορά, στην Πλάκα…

Θα ΄θελα με τον Σακαφλιά

να έκανα παρέα,

στα Τρίκαλα στα δυο στενά,

στα κόλπα τα ωραία.

Κρασάκι να 'χα να μεθώ

να 'σπαζα τα ποτήρια

και με κομμάτια από γυαλιά

να 'κανα χαρακίρια.

Να κάρφωνα τη κάμα μου

καυγά να αναζητούσα

και στο ζουνάρι τη μαγκιά,

το μήκος να μετρούσα.

Μα δυστυχώς περάσανε

τα χρόνια κι έχουν φύγει,

οι μάγκες πια γεράσανε

και μείναν κάτι λίγοι.

Μα δυστυχώς περάσανε

κι αλλάξανε τα χρόνια

και χάθηκαν στο διάβα τους

για πάντα, για αιώνια.

                                 ΤΟ ΑΚΡΙΤΟΛΕΞΟ ΤΟΥ ΣΑΚΑΦΛΙΑ

                                  του Δημήτρη Τσιγάρα

                                   Ό ποιος γνωρίζει από μαγκιά

                                   Σ τα Τρίκαλα στα δυο στενά

                                   Α νοίγει, απλώνει τα πανιά

                                   Κ άνει ταξίδια μακρινά

                                   Α νάμεσα στους ουρανούς

                                   Φ τιάχνει ότι μπορεί να βάλει ο νους

                                   Λ ούζεται με ροδόνερα

                                    Ι χνηλατεί τα όνειρα

                                   Α πό μικρός αντρειεύεται

                                   Σ κοτώνεται, ερωτεύεται.



ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Στα στενά του Σακαφλιά

του Δημήτρη Τσιγάρα

Στα στενά του Σακαφλιά

είχε πάντα συννεφιά,

ώσπου γύρισε η σελίδα

και ξεπρόβαλε ελπίδα.

Στα στενά του Σακαφλιά

γεννηθήκανε παιδιά,

νέο αίμα, παλικάρια,

δυνατά σαν τα λιοντάρια.

Στα στενά του Σακαφλιά

γεννηθήκανε πουλιά,

πέρδικες και γερακίνες,

ομορφούλες και τσαχπίνες.

Στα στενά του Σακαφλιά

ξεκινάει νέα γενιά

σχηματίστηκαν παρέες

με οράματα και ιδέες.

Στα στενά του Σακαφλιά

ψάχνονται για λευτεριά,

θέλουν όλοι να πετάξουν

τη ζωή τους να αλλάξουν.

Στα στενά του Σακαφλιά

ούριος άνεμος φυσά

κι έτσι το καλοκαιράκι

σήκωσαν το μπαϊράκι.

Στα στενά του Σακαφλιά

βήμα, βήμα τα σκαλιά

κατακτούνε με αγώνες

των δικαίων, τους πυλώνες.

Στα στενά του Σακαφλιά

φτιάξαν φανερά σχολειά,

να μορφώνονται οι νέοι

και να γίνονται σπουδαίοι.

Στα στενά του Σακαφλιά

μ΄ αγκαλιές και με φιλιά,

ερωτεύονται οι ανθρώποι

κι αμείβονται οι κόποι.

Στα στενά του Σακαφλιά

φύτεψαν και μια μηλιά,

που ΄χει μήλα και φιρίκια,

προϊόντα τεφαρίκια.

Στα στενά του Σακαφλιά

με μπουζούκια και βιολιά

τραγουδάνε και γλεντάνε

και χαρούμενα περνάνε.

Στα στενά του Σακαφλιά

κτίσαν κτίρια ψηλά,

γίνανε και ιδιοκτήτες,

με σαλόνια και σοφίτες.

Στα στενά του Σακαφλιά

δεν ακούγεται μιλιά,

βολευτήκανε οι πάντες,

τα κορόϊδα κι οι μάγκες.

Στα στενά του Σακαφλιά

τώρα μες στη σιγαλιά

φαίνονται όλα εντάξει,

ρυθμισμένα και με τάξη.

Στα στενά του Σακαφλιά

ο καθένας στη δουλειά,

το συμφέρον του κοιτάζει,

για τους άλλους δεν τον νοιάζει.

Στα στενά του Σακαφλιά

ξεχαστήκαν τα παιδιά

στα χαπάκια, στις ενέσεις,

στη χλιδή και στις ανέσεις.

Στα στενά του Σακαφλιά

με χορτάτη τη κοιλιά

τώρα ρεύονται και χάσκουν,

από κάτι όμως, πάσχουν.

Στα στενά του Σακαφλιά

γρήγορα η απανεμιά

έφερε τη νηνεμία,

αποχαύνωση κι ανία.

Στα στενά του Σακαφλιά

τα όνειρά τους μια σταλιά,

της κατάθλιψης το λίκνο

μέσα στον βαθύ τους ύπνο.

Στα στενά του Σακαφλιά

δεν φοράγανε γυαλιά

κι η κοντόφθαλμή τους κρίση

έφερε καινούργια κρίση.

Στα στενά του Σακαφλιά

περπατούνε στα τυφλά,

έκαναν το μαύρο, άσπρο

κι εγκλωβίστηκαν στο κάστρο.

Στα στενά του Σακαφλιά

κτίσαν τείχη και κελιά

και χωρίς να καταλάβουν,

τ΄ όνειρά τους μέσα θάβουν.

Στα στενά του Σακαφλιά

τα πολιτικά μυαλά,

έκτιζαν συνέχεια τείχους

κι εξαγόραζαν τις ψήφους.

Στα στενά του Σακαφλιά

τα πιο έξυπνα μυαλά

καταργήσαν τα σχολεία,

κι έφτιαξαν χαμαιτυπεία.

Στα στενά του Σακαφλιά

τα μεγάλα τα μυαλά

φρόντισαν για την υγεία,

κι έφτιαξαν τρελοκομεία.

Στα στενά του Σακαφλιά

με την τρέλα αγκαλιά,

τραγουδάνε και χορεύουν

και γλυκά χαροπαλεύουν.

Στα στενά του Σακαφλιά

δεν προσέξαν τα σκυλιά,

που κρυφά καραδοκούσαν

και τα δόντια τους τροχούσαν.

Στα στενά του Σακαφλιά

τους τραβήξαν τα χαλιά

κι είναι τώρα όλοι χάλια

με κραυγές και παρακάλια.

Στα στενά του Σακαφλιά

τά ΄καναν γυαλιά καρφιά,

ανακύκλωσαν στολίδια

και τα κάνανε σκουπίδια.

Στα στενά του Σακαφλιά

έχουν βάλει μια θηλιά,

στο λαιμό τους και τους πνίγει

και "κοντεύουν" λίγοι-λίγοι.

Στα στενά του Σακαφλιά

"τρία τσιόνια και δυο πλιά",

άλλος μπαίνει, άλλος βγαίνει

κι όλοι είναι τρομαγμένοι.

Στα στενά του Σακαφλιά

είχαν κι ένα βασιλιά,

με τη βία, "κι έτσι θέλω",

έβαλε παντού "φουρνέλο".

Στα στενά του Σακαφλιά

με ξερό ψωμί κι ελιά,

την περνάνε τώρα όλοι,

στην παντέρημη την πόλη.

Στα στενά του Σακαφλιά

μεγαλώσαν τα παιδιά

άσπρα, μαύρα, όλα ίδια

της ζωής αποκαΐδια.

Στα στενά του Σακαφλιά

η φοβέρα κι η σκλαβιά,

τα σκιάζει τα πλακώνει

κι όλα τα αποβλακώνει.

Στα στενά του Σακαφλιά

πάει, μαράθηκε η μηλιά,

χαμηλώσανε τα φώτα

κι είναι όλα, όπως πρώτα...

Μα της μοίρας τα γραμμένα,

περασμένα, ξεχασμένα,

είναι ανακυκλωμένα

και ξανάρχονται ένα - ένα.

Και σαν πρώτα αντρειωμένα

και σαν δεύτερα χαμένα,

κλάψε, κλάψε λευτεριά

τα στενά του Σακαφλιά.

Στα στενά του Σακαφλιά,

τα σοκάκια τα παλιά,

είναι αιματοβαμμένα

κι όλα είναι στοιχειωμένα.

Στα στενά του Σακαφλιά

ήρθε πάλι η συννεφιά

τώρα άραγε, ποιος ξέρει,

την ελπίδα ποιος θα φέρει;

Στην ιστοσελίδα, http://www.panepistimio.gr βρήκα ένα ποίημα που αναφέρεται μεταξύ άλλων και στον Σακαφλιά.

“Άϊντε μωρές μπαμπόγριες γυρίστε τα κι αλλάξτε

απ' Ερινύες άμορφες σ' εύμορφες Ευμενίδες

αυτά που εσείς προσμένατε τ' άλλαξε αυτός ο άλλος

γιατί όσο εσείς πετάγατε αυτός οδοιπορούσε

κι αν τρύπια τα παπούτσια του να δείχνει την Ιθάκη

θεός κι αυτός μες τους θεούς θεός κι αυτός λογιέται

το ένα είν' κι αυτός κι αυτός το ένα είναι.

Όλοι μαζί μες τη φωτιά κι ο Σακαφλιάς μαζί μας

χωρίς προσχήματα βαστά ορθό το λογισμό μας

οι συμπληγάδες μη μας βρουν τα βράχια μη μας κόψουν.

Άϊντε ωρέ άρχοντα τρανέ μέγιστε Τριομήδη

μη μου τους κύκλους μου μετράς

μη μέσω αυτών με κρίνεις

μον' πάρ' διαβήτη χάραξε το δρόμο όρισέ τον

απ' την ψυχή που ξεκινά στο νου που καταλήγει.

Μ' αυτό η σκέψη μου ριγά

κι αυτό ειν' τα' όνειρό σου”.

ΣΑΤΙΡΑ

Από το Διαδίκτυο, κατέβασα το παρακάτω ποίημα που έχει τίτλο "ΠΑΡΑΚΜΗ". Στους 21 αλληγορικούς και σατιρικούς στίχους ο ποιητής σχολιάζει την επικαιρότητα με σατιρική διάθεση, ανασταίνει τον Σακαφλιά και τον βάζει να συνομιλεί με έναν αετό ο οποίος σχολιάζει τα κακώς κείμενα της εποχής μας.

ΠΑΡΑΚΜΗ

Ένας αητός σταμάτησε

να πιει μία ρετσίνα

σε ένα αναψυκτήριο

στο σπίτι του Μαγγίνα.

Κι'  ενώ αυτός δροσίζονταν

επάνω σε μια βέργα

οι Έλληνες προόδευαν

εις του Αυνάν τα έργα !

Το ζάχαρό του έπεσε

και εζαλίσθη μάλλον

και εις τα Τρίκαλα πετά

να φάει χαλβά Φαρσάλων!

Τον βίγλισε ο Σακαφλιάς

(της κοινωνίας θύμα )

και μια κουβέντα αρχινά:

μέσα από το μνήμα:

-Τι έπαθες ρε αητέ

και έχεις αναγούλα

κ'  είσαι σα να σε τσίμπησε

καμία ταραντούλα;

-Ανάθεμα στους Έλληνες

διάολος να τους πάρει

με τον Αυνάν εγίνανε

και φίλοι και κουμπάροι.

Στον κήπο τους τα πράσινα

τα λάχανα δε βάζουν

της Κολομβίας κίτρινες

μπανάνες αγοράζουν.

Η τηλεόραση πληρεί

πνευματικάς ανάγκας

κι'  απ'  την κοινή τη λογική

απέχουν παρασάγγας.

Τελείως την απώλεσαν

τιμή και περηφάνεια

προσωπικότης έγινε

και η Αννίτα Πάνια!

Το σούπερ-μάρκετ θεωρούν

ζωής το ελιξίριο

κι'  όταν το βρίσκουνε κλειστό

παθαίνουνε  ντελίριο .

Κονσέρβες αγοράζουνε

πού ΄χουν τροφή για γάτες

και μες το καταχείμωνο

δαγκώνουνε ντομάτες.

Κλιματισμό εβάλανε

μέσα στην τουαλέτα

μόνο Καρβέλα πια ακούν

ξεχάσαν τον Ζαμπέτα.

Ολημερίς σπουδάζουνε

μες την καφετερία

και τα παιδιά τους στέλνουνε

σε μουσικής ωδεία.

Οι νέοι τους ολημερίς

βαράνε μαλακία

γνήσια λένε έχουμε

τώρα Δημοκρατία!

Την κόκα-κόλα την ρουφούν

ωσάν να ήταν σπόγγοι

και η κοιλιά τους έφτασε

μέχρι το Μεσολόγγι!

Στην Ισπανία τρέχουνε

να πα' να δουν τους ταύρους

και αγοράζουνε πλαστά

σι-ντι από τους μαύρους!

Εις το χωράφι να πατούν

το έχουνε ντροπή τους

και Αλβανούς  εφέρανε

να σκάβουνε τη γη τους.

Τις τρίχες κάνουν ντεκαπάζ

ναζιάρικες ψιψίνες

για προίκα αγοράζουνε

ηλεκτρικές κουζίνες!

Μέχρι και για κατούρημα

πάνε με  το τζιπάκι

παράλυση παθαίνουνε

χωρίς το καφεδάκι.

Για πόλεμο όταν ακούν

σπεύδουν δια προμηθείας

το βασικό το αγαθό

είναι χαρτί υγείας!

Μες'  τα σκατά τους θα πνιγούν

και θα τους φαν τα φίδια

γιατί τον τόπο γέμισαν

με πλαστικά σκουπίδια .



ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τώρα η νύχτα έπεσε

κι άρχισαν σιγά, σιγά να ανάβουν

τα φώτα στη πόλη του Σακαφλιά.

Σκέφτομαι πως το φως ενός κεριού,

στην ανάλογη απόσταση, είναι το ίδιο

με το φως, ενός αστεριού.

Κι όμως, η θλίψη δεν μπορεί να με πείσει,

ότι μπορεί να είμαστε όλοι ήλιοι.

Ο καθένας με το δικό του φως

διαγράφει την πορεία του στο σύμπαν,

ο καθένας με το δικό του φως

φωτίζει ένα μέρος του σύμπαντος.

Αέναη πάλη του φωτός, επί του σκότους.

Καληνύχτα!

                                       Δημήτρης Τσιγάρας